Affet, bu gece seni sevmekten vazgeçtim…
Çünkü seni özlemeye artık tahammülüm yok. Üstelik bir gün her şeyin düzeleceğine olan inancımı da yitirdim. Ne küçücük bir ihtimal kaldı sana dair, ne de azıcık da olsa hayalim
Ben yalnızca seni değil, umudumu da kaybettim.. .
Az önce sesini duymak istedim.
Cesaretimi toplayıp numaranı çevirdim, ama arama tuşuna basmaya gitmedi elim. Yalnızca “alo” demen bile yeterliydi, iyi olduğunu bilmek istedim sadece. Hala oralarda bir yerlerde nefes aldığını bilmek iyi gelecekti.
Olmadı… Arayamadım…
Sesini bile duyamadığım birini sevmek her geçen gün biraz daha yormaya başladı beni. Bu yüzden bir kere duyup bir daha özlemektense, hiç aramayıp böylece unutmayı seçtim.
Affet, bu gece seni sevmekten vazgeçtim.. .
İsterdim ki şuan seni bu kadar anmışken kulakların çınlasın ve hatırla beni…
Ara… Seni içimde tam öldürmek üzereyken suçüstü yap bana; yalandan da olsa halimi, hatırımı sor. İstersen sus, hiç konuşma. Ama orada bir yerlerde olduğunu, arada da olsa aklına geldiğimi belli et. En çok şuan ihtiyacım var sana. En çok şuan sarılmanı istiyorum. Sevme beni. İnan bana bunun da hiçbir önemi yok. Ama bir zamanlar hiç sevmemişsin gibi davranman üzüyor beni. Buna tahammül edemiyorum.
Çünkü bunu hiç hak etmedim.
Affet, bu gece seni sevmekten vazgeçtim.. .
Sigarayı bırakmazsam ortalama kırk yıl daha ömrüm var; ama seni sevmeyi bırakmazsam korkarım ki öleceğim. Çünkü katlanamıyorum artık yokluğuna, çünkü öyle işlemişsin ki iliklerime, sen yetmezliğinden öleceğim.
Affet, bu gece seni sevmekten vazgeçtim.. .

Saat gecenin 1’yse ve uyuyamıyorsa bir insan, nedensiz değildir.
Bir bildiği yoksa bile, bir çektiği vardır mutlaka…
Sen hiç hayallerinden kırıldın mı? Hiç kestin mi umudunu bileklerinden?
Sen… Hiç vazgeçtin mi?
Ben hayallerimden yara aldım önce. Ufacık bir kız çocuğum olacaktı mesela. Kırmızı, küçük ayakkabıları olacaktı; minicik bir kızın giyebileceği en güzel elbiseleri giyecekti. Olmadı… Hiç doğmayacak bir kız çocuğunun babası olmak nasıl bir şey bilemezsin… Sonra umudumu kaybettim… Ama öyle sakladığım yeri bulamamış gibi değil; en sevdiğim insanın üzerine toprak atar gibi kaybettim. Ömür boyu matemini tutacağım birini yüreğime gömer gibi…
Ve ben,
Yoruldum beklemekten…
Geceden korkuyorum…
Korkum karanlıktan değil, bu şehrin tüm beton binalarını zangır zangır titreten gök gürültüsünden de değil… Ben gecelerden korkuyorum. Sen olmadan uyumak zorunda olmaktan… Aslında ben her gece seni düşünmekten, düşündükçe kahrolmaktan ve buna bir türlü alışamamaktan korkuyorum… Anlamıyorsun beni… Ne yazık ki hiçbir zaman da anlayamayacaksın. Göğüs kafesimin içinde sana uçmaya can atan bir barış güvercini taşıyorum. Her geçen gün biraz daha can çekişiyor. Bıraksam aldanacak sana, konacak avuçlarına… Biliyorum ki kanatlarını bir daha kıracaksın.
Oysa sen özgürlük olmalıydın…
Her gece sana bir şeyler söylememek için, yazmamak için kendimi zor tutuyorum. Seni düşünmeye o kadar çok zamanım var ki… Bir mesaj atsam iletilmeyecek kadar uzaksın ya da iletilse bile cevap vermeyecek kadar yabancı...
Kokun hala burnumda…
Saçların,
Ellerin…
Öyle ezberlemişim ki sana ait olan her şeyi, bir türlü aklımdan çıkarıp atamıyorum. Bu yüzden kabullenemiyorum gittiğini, kendime bu yüzden yediremiyorum bittiğini…
Ve inan bana öyle özledim ki, “akla zarar…”
Ne olur,
Beni kurtar…