Hayat iyi bir derse, bu hayattaki o en kıymetlilerimiz de en iyi öğretmenlerimiz oldu...
Çok sevdiklerimizden öğrendik kırgınlığın insan kalbini paramparça eden bir fay hattı olduğunu. Yine en çok sevdiklerimiz öğretti bize insanların bir gün değişebileceğini ve hiç kimseye asla sonuna kadar güvenmenin mümkün olmadığını...
En büyük yanılgılarımızın, hayal kırıklıklarımızın, hüzünlerimizin arkasında hep onlar var...
Aldanışlarımız... Asla gitmez dediklerimizin arkasından sessizce bakakalırken öğrendik herkesin bir gün gidebileceğini...
Birini yıllarca sırtında taşıyorsun da iki dakika dinleneyim dediğinde senden kötüsü olmuyor...
Bu hep böyle. Sen iyiysen insanlar da iyi. Senin moralinin bozuk olma lüksü yok, sen şefkat arayamazsın, sen birkaç güzel söze ihtiyaç duymazsın... Hep yüreğinden vereceksin ama asla bir sevgi kırıntısı beklemeyeceksin...
Bu yalnızca bende değil, sende de böyle. Sen de yaşadın bunları. Çünkü herkesin zaafı olan birileri vardır mutlaka. Yani sen de kırıldın, üzüldün...
Bu hayatta en güzel felsefe herkese hak ettiği gibi davranabilmek.
Bunca kötülüğe, vefasızlığa başka türlü katlanabilmek mümkün değil.. .

Yok yere hayatınızdan gidip hayatınızı cehenneme çevirenler bir gün geri dönecekler.
Belki şimdi dönse affedersiniz ama öyle bir zaman gelecek ki yüzüne bile bakmayacaksınız.
Çünkü sahiden bazılarının hak etmediğini büyük acılardan sonra anlıyor insan.. .

Birkaç gün öncesine kadar yokluğuna bile anlam yüklediğim her şeyi hayatımdan çıkardım. Yıllandıkça kıymetlendiğini sandığım duyguların benden ne çok şey götürdüğünü görememişim meğer.
Anladım ki her şey eskiyor zamanla. Yüreğin soğuyor, hevesin kaçıyor, sabrın tükeniyor… Ne bir kahvenin kırk yıl hatırı kalıyor geriye ne de içten bir sarılışın sıcaklığı… Bütün beklentilerin boşa çıktığında yeni bir sayfa açmak zorunda kalıyorsun kendine. Ondan sonra yıllarca beklediğin şeylerin bir önemi kalmıyor. Olacağı varsa da ‘Artık olmasın” diyorsun… Yani geçmişte beklediğin hiçbir özrü, hiçbir sevgiyi artık kabul etmiyorsun. Hepsi geçiyor.
Dedim ya, vazgeçmek diye bir şey var… Hani dünyaları önüne serseler hiç gözünde yoktur ya, işte öyle bir şey. Ne gözümde var artık ne de gönlümde…
Ben vaktinde gelmeyen her şeyden vazgeçtim

Sürekli iyi insan olunmaz. Adamına göre davranmak gerekir bazen..
Çünkü bazılarına iyilikle yaranamazsın ama hak ettiği gibi davranırsan da senden iyisi olmaz...

Dönebilseydim geçmişime... Çok defa değil, yalnızca bir kereliğine gidebilseydim eğer; çok daha farklı biri olurdum...
Mesela utanmazdım ayağımdaki naylon ayakkabıdan ve imrenerek bakmazdım okuldaki ışıklı ayakkabılı çocuklara. Çünkü bilirdim herkesin hayata eşit şartlarla başlamadığını ve herkesin bir gün kendi hayatını kazanmak zorunda olacağını.. .
Dönebilseydim bir kereliğine geçmişime, bazı insanları kırmazdım bile bile. Çünkü onları kaybetmenin hayatımın en büyük hatası olacağını erken fark ederdim...
Ve dönebilseydim bir kere geçmişime; bazılarını da beklemezdim yok yere, savaşmazdım kendi içimde, ağlayarak sabahlamazdım... Mesela daha çok saygı duyardım kendime. Birileri olmadan yaşayamayacağımı düşünmezdim. Çünkü bilirdim insanın her halükarda hayatta kaldığını ve zamanla her şeye alıştığını.. .
En baştan başlayabilseydim eğer her şeye; herkesi kendim gibi sanmak yanılgısına düşmezdim. İşte o zaman herkese hak ettiği değeri verebilirdim. Bitmesi gerekenler bitmeli, gitmesi gerekenler gitmeliymiş... Her şeye hakim olamıyormuşsun kendini parçalayarak. Tek başına çabaladığın hiçbir sevgi, hiçbir dostluk ayakta duramıyormuş. Günü gelince bitiyormuş hepsi ve asla olmuyormuş eskisi gibi... Kimi zaman akışına bırakmak gerekiyormuş hayatı. Zorlamayla hiçbir şey olmadığını geç öğrendim.
Dönebilseydim geçmişime bazı şeyleri kendime erkenden öğretirdim.
Çünkü insan,
değişemiyor sonradan.. .

Her şey biter bir gün...
Kimsenin iyi niyetinden yüz bulup kalbinin temizliğini kirletmeye gerek yok.
Kimsenin sevgisine güvenip onun tahammülünü zorlamaya da gerek yok!
Çünkü sevginin tadı çıkarılır, sınırları sınanmaz.. .

Biri vardı hayatımda, çok sevdim onu...
Öyle çok sevdim ki o benim her şeyim oldu. Aşktan daha öte. Nefesim gibi, suyum, ekmeğim gibi...
"Hayatım" olmuş farkına bile varmadan...
Kavgalarımız oldu, kıskançlıklarımız... Ama ömrümün en güzel günleri de onunlaydı. Sonra gitti. En kötüsü de geçerli bir neden bile yokken bitti her şey.
Şimdi onunla kavga etmeyi bile özlüyorum bazen. Çünkü barışınca sarılmasını da özledim.
Onsuz yaşayamam sanıyordum ama yaşatıyor Allah. Ölmüyorsun...
Aklıma gelince üzülmüyor muyum? Elbette üzülüyorum.
Ama üzülmek bir şeyleri değiştirmiyor, biliyorum... Bütün güzel günlerin hatırına; şimdi her nerede, kiminleyse mutlu olsun diyorum. İçimden yalnızca onun için iyiyi dilemek geçiyor.
Çünkü artık onun için elimden başka bir şey gelmiyor...