Ey bilinmeyen, seni bütün varlığınla
Tanıyıp, kavramadan
Nasıl uçup gidebiliyorsun öyle
Kollarımın arasından ?

Gece, tan vaktine yolu açarken,
Uykuyla uyanıklık arasında
Hangi kör andı,
O senin yüzüne göz attığım?

Senin bakışlarınla karşılaştım
Ve sordum:
Kendini-unutuşun hangi köşesinde
Saklanıyorsun? Söyle!

Seni bilmek, seni tanımak
Kolay olmayacak hiç.
Ve benzemiyor, seni aramak,
Tatlı hiçlikleri, yoklukları
Alçak sesle terennüm etmeye.

Senin ürkek, çekingen
Sohbetine erişeceğim,
Seni çekip çıkararak
Zincirlerinden boşalmış bir güçle,
Korku, utanç ve kuşkunun içinden
Saklı, gizli olandan yana
Merhameti olmayan ışığa.

Bir gözyaşı selinde uyanacaksın
Ve biliyor olacaksın birden kendini.
Kırılmış olacak prangaların;
Ve senin özgürlüğünde bulacağım
Ben de kendiminkini.

Ey bilinmeyen!
Bak işte gün bitti: karanlık çöktü,
Kalmadı zaman,
Bırak, ani bir patlama
Zincirlerimizi kırıp atsın kenara!

Bırak, sana ilişkin bilgi
Tutuştursun aklımı, yüreğimi!
Bu ateşe adayacağım
Hayatımı ben,
Bir müminin duası gibi.​