Çalmakla rızık artmaz

Bir gün mescide geldi.Mescidin kapısında bir adam bekliyordu.Atını adama teslim etti.

- Ben çıkıncaya kadar buna sahip ol.

Girdi mescide.

Adam hemen atın yularını çaldı.Atı başıboş bırakıp kaçtı.

Mescitten çıkarken eline iki dirhem para ayırdı.Adama verecek,ödüllendirecek.Birde ne görsün,adam yok,at başıboş bekliyor.Yular da yok.Yapacak bir şey yok.Eve gitti.Yanında çalışan çocuğu pazara gönderdi.

- Git bir yular al gel.

Çocuk gitti,iki dirheme bir yular aldı,geldi,verdi.Baktı,yular, aynı yular.Çalınmıştı,geri geldi.Hem de iki dirheme.İşte o kişi,atın sahibi,cömert.O her halükarda iki dirhem verecekti,verdi Hz. Ali.

Ya hırsıza ne demeli?
Bekleseydi,çalmasaydı,yine iki dirhem alacaktı.Hem de helal.O sabretmemekle,acele etmekle,çalmakla helal rızkını harama çevirdi.

İnsanlar acele etmekle,sabırsız davranarak,çalarak,kendisine tayin edilen rızkı asla artıramazlar.Onlar sadece amelleri ile davranışları ile ellerine geçecek olan rızkın çerçevesini belirlerler.Karar herkesin kendine.Çünkü o gün gelince her koyun kendi bacağından asılır.


Çalmayacaksın

- Hey gidi günler.

Öyle başladı söze.Daha küçüktüm.Komşunun tavuk kümesine girdim.Baktım içerisi yumurta dolu.Gömleğimin eteğini doldurdum.Anca 5 yumurta sığdırdım.Eve gittim.

- Ana bana yumurta pişir.
- Oğlum bakayım tavuklar yumurtlamış mı?
- Ben yumurta buldum.
- Nereden buldun?
- Komşunun kümesinden.
- Neden aldın?
- Orada daha çok var.
- Hadi bakalım düş önüme.

Düştük yola,vardık kümese.Önce aldığım yumurtaları yerine bıraktık.Sonra eline ince bir fındık çubuğu aldı.Orada eve kadar.Döve döve getirdi beni.

- Bir daha birinin bir şeyini izinsiz alırsan seni döve döve öldürürüm.

O gün bugündür tövbe ''Kimsenin bir şeyini çalmayacaksın''.Böyle nasihat veriyor gençlere. ''Çalmayacaksın'' öyle diyor.
Çalarsan bir gün bir büyük çıkar,hesabını sorar.
Bu bir anne-baba olur.
Ağabey olur.
Amir-memur olur.
Devlet olur.
Hepsinin gözünden kaçsa da yaradan sorar.
Unutmayasın.