Biz bu kentlere sığdık da,

bu kentler bize sığmadı Asiya;

ve bir çığlık gibi günlerin çarmıhında;

arttıkça yalnız, sustukça silik...



Ay ışığı gölgeleri büyüttü,

son kuşlar da vuruldular dağlarda.

Yakamozları söndü sahillerin, ışıkları evlerin;

çağın vebalı gövdesinde

bir hayalet gibi gölgemizde yalnızlık.


Kaldık...

Kırık bardaklar gibi,

içilmiş sulardan geride buruk bardaklar gibi...



Düşler artık ölü çocuklar doğuruyorsa,

sevgiler boğduruluyorsa kürtajlarda

ve daha eskimemiş tüfeklerle

ordusu bozguna uğramış askerler gibi kalıp,

bozuk paralar gibi yuvarlanıyorsak kaldırımlarda,

bir bedeli vardır elbet cennetini çaldırmanın;

ömrünü yetim bir bebek gibi bırakmanın

bulvarlara,

bozgunlara

ve yanlış yalan aşklara



Bir bedeli vardır

bu kuşatmaların, ilkyazları kurşunlatmaların...



Biz bu kentlere sığdık aslında,

bu kentler bize sığmadı Asiya,

ah, son kuşlar da vuruldular dağlarda!



Ay ışığı gölgeleri büyüttü.

Mutluluk oyununa geç kalan ölü kuşlarla geldim.



Geldim...

Kırık bardaklar gibi,

içilmiş sulardan geride buruk bardaklar gibi



Ve ömürlerimizde bin kasvetle upuzun

sefalet seferlerinin ayazı;

belki yalnız geçireceğiz artık kim bilir,

batan gemiler gibi yiten aşklardan geride

kalan her kışı, güzü ve yazı...



Ay ışığı gölgeleri büyüttü.

Ayrılıklar eskidi, biz eskidik,

aşk bize küstü Asiya...


Belki de uzun sürecek bu bozgunun saçağında,

sen şarkılarını sesine yasla

ve bırak beni de usulca

apansız bir yalnızlığa...



Ay ışığı gölgeleri büyüttü,

b ü y ü d ü ö l ü m

v e b i z k ü ç ü l d ü k A s i y a



Yılmaz ODABAŞI/1996, Ankara​