Ben Çocukken

Ne de güzeldir çocukluk;
Her şeyin tamdır, dünya umurunda değildir...
Kimsenin ahını almamış,
Kimseden yara almamışsındır.
Tek derdin yere düşürdüğün dondurman
Veya simidindir.
Bir de annen sana bağırırsa
Dökülür gözünden iki damla yaş.
Bir öpücüğe gönül alır,
Bir tatlı gülümsemeyle kalpleri kazanırsın.
Şirinsindir çünkü çocukken,
Kirlenmemişsindir.
Pişmanlıkların yoktur,
Ya da ardında bıraktıkların
Aşk evcilikle sınırlıdır,
Cinsellikse doktorculukla.
Masumdur her şey ve temizdir dünyan...
Annenin eline tutuşturduğu,
Ekmek arası domates peynirdir mutluluğun.
Akşam ezanı okunmadan,
Evde olmaktır tek derdin.
Her cumartesi çizgi film kuşağını iple çekersin
Susam sokağını izlemezsen,
Eksik hissedersin kendini.
Evde tek çöp döken kişi,
Voltranın en heyecanlı yerinde,
Ekmek almaya yollanan sensindir.
Mahalle maçları yaparsın,
Ayağında yeni spor ayakkabılarınla,
Toz toprak içinde.
Ve sonra eve dönünce yersin azarı
“Bu ne hal oğlum böyle” diye.
Takmazsın çok fazla,
Dizindeki yaralar bile engel değildir
Attığın golleri düşünmene.
Akşam gezmelerinin
Vazgeçilmez rezervasyon repliği
Diline pelesenk olmuştur;
“Bi maniniz yoksa annemler size oturmaya gelecekler”
Legoların vardır;
Kimsenin bir şeye benzetemediği şekiller yaparsın.
Hayal dünyanda gezer durursun
Evin duvarlarında vın vın nidalarıyla
Sürdüğün arabaların vardır
Yaratıcılığın evin duvarlarına çizdiğin
Resimlerinden bellidir.
Sonu popona yediğin tokatla bitsede,
Senden daha iyi resim yapan yoktur ev ahalisinde
Ah be çocukluğum,
Tut elimi, al beni yeniden yanına.
Ben artık yetişkinliğe
Yetişemiyorum…
Oğuz Bal